İHANETİN ADI ÖLÜM (veda hikayesi)
--------------------------------------------------------------------------------
İHANETİN ADI ÖLÜM
KARISININ İNTAHAR ETMESİNE ANLAM VEREMİYORDU OYSA ÇOK MUTLULARDI,
BİRBİRLERİNİ ÇOK SEVİYORLARDI. KARISININ BİR GÜNLÜĞÜ VARDI VE ONU AÇIP
OKUMAYA BAŞLADIĞINDA GERÇEĞİ ANLADI. GÜNLÜKTEKİ SATIRLAR, ALDATILAN
BİR KADININ NELER YAPABİLECEĞİNİ GÖSTERİYORDU
BEMBEYAZ BİR EVLİLİK
Gözleri kan çanağıydı. İçkisinden bir yudum daha aldı ve gözlerini kapattı. "Affet karıcığım beni ama bu günlüğü okumazsam delireceğim.Sana verdiğim sözü tutamadığım için affet beni"dedi. Evlilikleri boyunca karısının günlük tuttuğunu biliyordu ve bir kez açıp bakmadı ama şimdi buna ihtiyacı vardı.İntiharın sebebini açıklayabilecek bir ipucu bulabilirdi belki. İlk sayfada evlendikleri günle ilgili yazdıkları vardı mesela. "Kendimi bir kraliçe gibi hissediyorum."yazmıştıdüğün günleri için. Gülümsedi, çok güzel bir düğünleri olmuştu. Bembeyaz bir çiçeklerle süslü bahçede evlenmişlerdi. Davetiyeye 'beyaz kıyafet mecburidir' yazmışlardı. düğüne katılan herkes beyaz giymişti. Hatta karısı 'Nikah memuruna da beyaz kıyafet yaptıralım' demiş O da "abartma istersen artık" diye cvp vermişti.
Günlük bi yerde kesilmişti boş sayfaları hızlı hızlı çevirdi başka yazılar aradı. Defterin sonuna doğru aradığını buldu "Herşeyim" diye başlıyordu yazı. sayfanın üzerinde ki tarih karısının intihar ettiği tarihti.
"Dayanamayıp bu günlüğü okuyacağını biliyordumsevgilim" haklısın aslında sen kendi canına kıymış olsan ben de aynı şeyi yapardım. Neden öldüğümü merak ediyorsun deil mi bir tanem? Bu kadar mutluyken neden canına kıyar bi insan? Peki gerçekten mutlu muydum ben aşkım? Ben seni kocaman bir yürekle sevdimgözlerim deil yüreğimdi seni gören. Sen damarlarımda ki kana karışıp geldin oturdun yüreğime her halin çekti beni. Duruşunu,uyumanı,gülmeni,kızmanı,şaşkınlığını,safl ığını,kurnazlığını,çocukluğunu, olgunluğunu sevdim.Sesini de sevdim suskunluğunu da. Küçük oyunlarını da kaprislerini de sitemlerini de korkularını da sevdim. seni sevdanı anlatacak kelime bulamadım çoğu zaman sığamadın cümlelere ve hiçbir cümle seni tarif edecek kadar derin olmadı. Seni severken yorulmadım. çünkü sen yaşam kaynağıydın.her gün yenilendim. seninle çoğaldım ,büyüdüm eksik kalan neyim varsa tamamladın. senin de beni öyle sevdiğini sandım. benim gibi... bir gün gerçeğin öyle olmadığını benim seni sevdiğim kadar, senin beni sevmediğini öğrendiğimde yıkıldım... itiraz etme hemen, ve lütfen kendine karşı dürüst ol. sevseydin aldatır mıydın beni?... Hiç konduramadım önce. ben senin herşeyindim, aşkındım, yaşam ışığındım. aldatman için ne sebep olabilirdi ki? çok düşündüm bunu, bulamadım. bulamayınca çıldırdım kendimi suçladım. çıkamadım işin içinden. bir şey yapmalıydım, ihanetin acısı öyle bir oturmuştu ki yüreğime nefesimi kesiyordu, bu durumdan kurtulmalıydım. hiç farkettirmedim sana, gecelerce yanında ağladım ben. duymayasın diye sessizce akıttım gözyaşlarımı. her sabah sahte bir mutlulukla uyandım... ihanetinin ortaya çıkmayacağını düşünüyordun değil mi? aslında bu kadar sevmeseydim, bu kadar aşık olmasaydım sana, evet çıkmazdı ortaya. ama ben gözümden bile sakınırdım seni. pamuklara sarardım, sana birşey olsa benim canım iki katı acırdı. ancak bu kadar aşık bir kadın anlayabilirdi zaten...
Sesinde ki küçücük bir titreme ele verdi seni aslında... o akşam işinin uzadığını söylemek için aradığında fark ettim o titremeyi. içime bir ateş düştü "Bir şey var" dedim, hissettim. o günden sonra deliler gibi kontrol ettim seni hep bi iz aradım bir sabah sen evdev çıktığında bende peşinden çıktım. takip ettim seni. hiçbir şey olmadı. bunu günlerce devam ettirdim. hatırlıyor musun o günlerde beni her aradığında evde bulamıyordun. bende her seferinde bir bahane buluyordum. sen de "Aşkım sen artık sokak kadını oldun" diye şaka yapmıştın bana... Gülüşmüştük beraber.
Bir öğlen, yanında o kadınla çıktın binadan. bir taksiye bindiniz, bende arkanızdan... pek kimsenin gitmediği bir lokantada indiniz ve içeri girdiniz biraz uzağınızdaydım ben. Arkana baksan görebilirdin belki de.Ama ya benden çok emindin ya da umrunda değildim bilmiyorum. Taksiden inerken elini tutuyordun onun. Gülüşüyordunuz... Midem bulandı... Ağlamaktan çevremi göremiyordum. Beni getiren taksiye binip tekrar eve döndüm. Ne yapacağımı bilemiyordum.ölmek istedim... evet en kolay yol buydu. Çünkü bu acıyla yaşamam mümkün değidi. SEni öyle çok seviyordum ki, ölmek bile bana ihanetin verdiği kadar acı vermeyecekti. Birden aklıma 'Ya herşey göründüğü gibi değilse?' sorusu geldiAslında kendimi kandırıyordum, biliyorum Gerçek gün gibi ortadaydı ben görmek istemiyordum. Aynı işyerinde çalışan ortak arkadaşımızı aradım. Biliyorsun, evlenmeden önce bende o şirkette çalışıyordum. Kızı tarif ettim arkadaşıma, ismini söyleyiverdi hemen. Ben işten ayrıldıktan sonra alınmıştı demek ki, çünkü tanımıyordum. Sonra gördüklerimi anlattım arkadaşıma.Çok üzüldü, benimle birlikte ağladı. 'Hiçbir şeyi farkettirme' dedim. 'Ama kızın ağzını yokla...' Evet çok geçmeden öğrenmişti herşeyi... Senin ağzın sıkıydı ama bu ihanetin bir de öteki tarafı vardı... Kız söylemişti arkadaşıma birlikte olduğunuzu. Nerede buluştuğunuzu, hatta nasıl seviştiğinizi... Şu anda bile bunları yazarken midem bulanıyor biliyor musun? Artık bir karar almamın zamanı gelmişti. Seni terk edebilirdim ama bu ihanetin bedelini ödememiş olurdun. Hatta belki de gitmem mutlu ederdi seni. Hayır ben de seni aldatacaktım. Bir başka erkeğe dokunamazdım biliyorum. Bir başka erkeği sokamazdım hayatıma. Öyleyse... Geriye tek çarem kalıyordu, seni ölümle aldatmak... Beni deli gibi sevmeni sağlayarak... Bensiz yaşayamayacağını anladığım zaman gidecektim bu dünyadan. Biz evlenirken birbirimize söz vermiştik hatırlıyor musun? Kimse ölmeyecekti, ölen sözünü yerine getirmemiş, yalan söylemiş ve diğerini aldatmış sayılacaktı. Bana başka çare bırakmamıştın sevgilim. İhanetimin adı 'ölüm' olacaktı...
KUTUDAN ÇIKAN YAZI Adam hıçkırarak ağlıyordu. Kendinden nefret ediyordu. Karısına bunları yaptığı için... Bir sayfa daha çevirdi... "Şimdi sıra seni yeniden bana aşık etmeye gelmişti. Başardım bunu... Yıllarca bunun içinyaşadım. Dünyanın en tutkulu kadını oldum. Herşeyi mükemmel yapmaya çalıştım. Seni hayran bıraktım kendime. Bağlandın, bensiz yapamaz hale geldin. İçimdeki büyük acıyla yaptım bunları. Çok kez vazgeçmek, gitmek istedim ama intikam hırsı durdurdu beni. Seni hem seviyordum hem de nefret ediyordum. Bu iki duyguyu en uçlarda yaşıyordum. Sense rahattın. Biliyordun ki seni çok seven bir karın vardı. Her şeyi yapıyordu senin için. Tam 4.5 yıl aşkım, 4.5 yıl... Bugünü bekleyerek yaşadım ben. Son evlilik yıl dönümümüzü hatırlıyorsun değil mi? Bana aldığın hediyenin kutusunun içinde çıkan kağıtta şunlar yazılıydı... " Herşeyin bir anlamı var hayatta ama seninle herşey daha anlamlı. Hayatın kendisi mesela... Sen olmasan, ben bu kadar bağlı olur muyum hayata? Bu kadar keyif alır myım yaşamaktan? Sen olmasan gülebilir miyim ağız dolusu? Umutla bakabilir miyim yarınlara? Zaman geçmesin diye, seninle birkaç saniye daha fazla olayım diye dualar eder miyim? Bak mevsim değişiyor, bahar yüzünü gösteriyor. Bütün o tomurcukların, yemyeşil yaprakların gözüme bu kadar güzel görünmesinin sebebi de sensin. Mutluluğun tanımını sorsalar bana senin adını veririm örneğin. Sen olmadan yaşadığım herşey eksik. Bu yüzden sensiz bir mutlulukta söz konusu olamaz benim için. Ya aşk? Bitmez tükenmez heyecanımın kaynağı, yüreğimin sahibi sensin. Aşkı seninle anıyorum sadece. Sen aşksın aşk da sen... Bir sevda sonsuza ulaşacaksa eğer bu seninle mümkün. Ne kadar seversem seveyim yetmeyeceğini düşünüyorum. Seni her gün biraz daha, biraz daha fazla seviyorum..."
ARTIK ZAMANI GELMİŞTİ Sen ki birkaç kelimeyi bile bir araya getirip yazamazdın. Sana bunları yazdırabildiğime göre artık zamanı gelmişti ihanetimin. Ölümü koynuma alıp uzaklaşmamın... Seni böyle tek başına, ihanet acısıyla bırakmamın... Sevgilim çok acımasız olduğumu düşünüyorsun değil mi?... Sen de bana acımadın. Bir kaçamak uğruna, beni, umutlarımı, hayallerimi, inandığım tüm değerleri yıktın. Yine de severek ayrılıyorum senden bunu bil. Hoşçakal..." Adam defteri elinden düşürdü. Anlamsızca karşı duvara bakıyordu. Felç olmuş gibiydi, yerinden kalkamıyordu. Sonra gücünü topladı, ayağa kalktı ve salona doğru yürüdü. Tekrar bir içki doldurdu ve gidip koltuğa oturdu. Bir enkaz halindeydi. Bir daha uyanmamayı dileyerek gözlerini kapadı
Anasayfa 
